QUATUOR ROMANTIQUE : Guido de Neve, Pieter Jansen, violons/violen- Sander Geerts, alto / altviool – Didier Poskin, violoncelle /cello

« Autour de Brahms »

« Rond Brahms »

 

Franz SCHUBERT (1797-1828)

Quartett Nr. 13 D. 703 „Quartettsatz“

Allegro assai. Andante

 

Johannes BRAHMS (1833-1897)

Quartett op 51/2

Allegro non troppo – Andante moderato – Quasi Minuetto, Moderato – Allegretto vivace – Finale Allegro non assai

 

 

Guido de Neve, violon / viool

Guido de Neve, né à Hasselt (Belgique) en 1963, est un violoniste belge qui se distingue par sa polyvalence et sa virtuosité ainsi que par son interprétation personnelle sur violon des époques baroque, romantique et moderne. Il mène également des recherches d’archives sur des œuvres inconnues de l’histoire de la musique flamande, qu’il rend ainsi accessibles au public. Il est professeur de violon au Conservatoire royal d’Anvers.

Guido de Neve bleek al op zeer jonge leeftijd begaafd met een uitzonderlijk muzikaal talent. Reeds op zijn elfde werd hij als leerling aanvaard aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel in de klas van Kati Sebestyen. In 1984 ontmoette de Neve in Assisi de Hongaarse violist Sandor Végh. Die kennismaking zou zijn verdere ontwikkeling ingrijpend beïnvloeden. Dat gold vooral tijdens de daarop volgende zes jaar van intensieve zelfstudie, een periode waarin Guido de Neve een zeer persoonlijke manier van interpreteren ontwikkelde.

Pieter JANSEN, violon / viool

Pieter Jansen (°1983) fait ses débuts à l’Académie de musique de Turnhout. Il fréquente ensuite le Conservatoire Royal d’Anvers dans la classe de Guido De Neve. Il obtient le diplôme de maîtrise avec la plus grande distinction. Il suit des masterclasses auprès de grands maîtres tels que Raphael Oleg, Albrecht Breuninger et Renaud Capuçon.

Les grands orchestres belges le sollicitent souvent. Pieter est également très actif en tant que chambriste. Après une spécialisation en musique de chambre à la Chapelle Reine Elisabeth avec le Quatuor Artemis, il suit des masterclasses auprès des Quatuors Artis et Skampa, Heine Müller, Ralf Gothoni et Andras Keller.

Depuis 2006 Pieter est le premier violon de l’ensemble Spectra, spécialisé dans la musique contemporaine. Il est un des membres fondateurs du Trio Khaldei et fait partie depuis mai 2014 du Quatuor Tana.

Pieter JANSEN (°1983) volgde vanaf zijn zevende vioollessen aan de Muziekacademie van Turnhout bij Koen Rens. Hij vervolgde zijn studies aan het Koninklijk Vlaams Conservatorium van Antwerpen bij Guido De Neve. In januari 2006 werd hem de Oranjebeurs toegekend.

Als orkestmuzikant speelt Pieter regelmatig in De Filharmonie, het Symfonieorkest van Vlaanderen en Le Concert Olympique. Als aanvoerder/solist is hij regelmatig te gast in het City of Brussels Orchestra, de Belgische Kamerfilharmonie en het Symfonieorkest van de Koninklijke Muntschouwburg.

Ook op kamermuziekvlak is Pieter zeer actief. Met het Orion kwartet won hij in 2003 de internationale wedstrijd “Promotie Vlaamse Muziek en Musicus” van het Orpheusinstituut in Gent. Met ARSIS4 werd hij in 2009 laureaat van Gouden Vleugels, Vlaanderens belangrijkste kamermuziekwedstrijd.

Sinds 2006 is Pieter eerste violist van het Spectra Ensemble, een ensemble gespecialiseerd in hedendaagse muziek. Hij is stichtend lid van Trio Khaldei en maakt sinds mei 2014 ook deel uit van het Quatuor Tana.

Pieter Jansen bespeelt een viool gebouwd door Marcus Snoeck in Brussel in 1742.

Sander GEERTS, alto / altviool

1. Né en 1981 Mol, Sander Geerts aborda l’alto dès l‘âge de huit ans. Il accomplit ses études aux Conservatoires d’Anvers et de Maastricht. Il s’est ensuite perfectionné auprès d’altistes renommés tels que Ervin Schiffer, Bruno Giuranna, Hartmut Rohde et Yuri Bashmet. Il a joué en soliste avec le Antwerp Symphony Orchestra et le Baden-Baden Philharmonic. Depuis 2008, il est alto solo du Antwerp Symphony Orchestra.

Il est lauréat de nombreux concours internationaux en tant que soliste et chambriste. Il forme avec Yasuko Takahashi le Duo Agineko qui a été couronné de nombreuses récompenses.

1. Sander Geerts (1981) werd geboren in Mol en begon altviool te spelen op achtjarige leeftijd. Hij studeerde aan het conservatorium van Antwerpen bij Leo De Neve en aan het conservatorium van Maastricht bij Michael Kugel. Vervolgens specialiseerde hij zich bij altviolisten als Ervin Schiffer, Bruno Giuranna, Nobuko Imai, Hartmut Rohde en Yuri Bashmet. Sander speelde als solist met diverse ensembles en orkesten, waaronder het Antwerp Symphony Orchestra en de Baden-Baden Philharmonic. Sinds 2008 is hij aanvoerder van de altviolensectie van het Antwerp Symphony Orchestra.

Sander is laureaat van tal van internationale wedstrijden als solist en als kamermusicus. Samen met Yasuko Takahashi vormt Sander het Duo Agineko, waarmee hij veel prijzen won.

Didier POSKIN, violoncelle / cello

1. C’est sans véritable surprise que Didier Poskin, né dans une famille de musiciens, s’est dirigé précocement vers la musique. Son talent naturel conjugué à un travail assidu a rapidement fait éclore toutes ses potentialités. Dès l’âge de treize ans, il s’est produit en soliste. Après le Conservatoire Royal de Bruxelles, il a tout naturellement été admis à la Chapelle Musicale Reine Elisabeth où il est suivi par Edmond Baert.

Il a alors entrepris de perfectionner et diversifier sa pratique auprès de grands maîtres : Walter Grimmer à Zurich, Maurice Gendron à Paris et le Quatuor Amadeus à la Musikhochschule de Cologne. Des masterclasses ont ponctué également son parcours, notamment auprès de Pierre Fournier, Reine Flachot, Daniel Chafran, Frans Helmerson et Wolfgang Boettcher.

Encore à l’aube de sa carrière professionnelle, il a été sollicité par l’Orchestre Royal Philharmonique de Flandre en qualité de violoncelle solo. Il s’est ensuite orienté vers la musique de chambre en jouant au sein du Quatuor Verdi à Cologne durant dix ans.

Aujourd’hui, il partage ses activités entre l’enseignement au Conservatoire Royal de Bruxelles et les concerts en soliste ou en musique de chambre.

1. Didier Poskin studeerde cello aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel en aan de gerenommeerde Muziekkapel Koningin Elisabeth, waar hij het graduaat behaalde onder de leiding van zijn leermeester Edmond Baert. Nadien vervolmaakte hij zich aan het conservatorium van Zurich bij Walter Grimmer en in Parijs bij Maurice Gendron. Aan de Musikhochschule van Keulen volgde hij kamermuzieklessen bij het Amadeus Kwartet. Daarnaast volgde hij masterclasses bij Pierre Fournier, Reine Flachot, Daniel Chafran, Boris Pergamenskikow, Valentin Feguine, Frans Helmerson en Wolfgang Boëttcher. Op vierentwintigjarige leeftijd begon hij zijn loopbaan als cellosolo bij het Filharmonisch Orkest van Vlaanderen. Daarna werkte hij gedurende bijna tien jaar als cellist bij het Verdi Strijkkwartet. Met dit ensemble gaf hij talrijke concerten en maakte hij tal van opnamen, waaronder een integrale van de strijkkwartetten van Franz Schubert.

Naast zijn activiteiten als concertcellist is hij als leraar cello verbonden aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel.

 

 

Guido de Neve s’exprime sur la démarche du Quatuor romantique :

« Le Quatuor Romantique interprète le grand répertoire pour quatuor à cordes d’une façon « historiquement informée » et sur des instruments de l’époque romantique. Cette approche est sensiblement différente de ce que nous sommes habitués à entendre de nos jours. Ceci nécessite une petite explication.

L’une des différences les plus remarquables est l’usage du « portamento ». Ce terme vient de l’italien portare qui signifie porter une note vers la suivante. Cette technique de jeu est exposée abondamment par Joseph Joachim (1831-1907) dans son ouvrage Violinschule (L’école du violon) publié en 1905. Il accorde au portamento bien plus de valeur expressive qu’au vibrato. Aujourd’hui, au contraire, on utilise en permanence le vibrato au détriment du portamento qui a complètement disparu de l’univers sonore. On peut le regretter car la musique y perd en puissance rhétorique.

Une autre différence importante concerne le rubato. « Tempo rubato » signifie littéralement « temps volé ». Jouer avec rubato permet dès lors une certaine liberté dans le tempo, dans l’écoulement du temps, tout comme le rythme naturel que nous adoptons lorsque nous prononçons des phrases : toujours en mouvement, jamais statique et, néanmoins, dans le respect de la structure de la phrase. Ce n’est qu’à partir de 1950 que l’usage du rubato a été progressivement abandonné pour être remplacé par une stricte observance des tempi.

Ce jeu rubato découlait directement d’une autre manière du « jouer ensemble ». Si l’on ne connaît aujourd’hui pratiquement plus que la verticalité (le temps), les romantiques se fondaient plutôt sur l’horizontalité (la mesure) dans leur pratique collective, ce qui permettait aux lignes musicales d’évoluer librement les unes par rapport aux autres, mais aussi en synchronisation. Le résultat : une manière de jouer ensemble beaucoup plus enrichissante et captivante, mais aussi un véritable défi ! Soit une vraie conversation, confirmant la pertinente citation de Goethe : « un bon quatuor à cordes est une conversation entre quatre musiciens intelligents ».

Guido de Neve verklaart de benadering van het Quatuor romantique :

« Het Quatuor Romantique vertolkt het groot romantische strijkkwartet repertoire op historisch geïnformeerde speelwijze en op romantische strijkinstrumenten. Deze aanpak is essentieel verschillend met wat wij vandaag gewoon geworden zijn. Vandaar hier een woordje uitleg.

Eén van de meest opvallende verschillen is het gebruik van “portamento”. Portamento, van het Italiaanse “portare”, staat voor “ het dragen van de ene toon naar de volgende”. Deze techniek wordt oa. door Joseph Joachim (1831-1907) uitgebreid besproken in zijn Violinschule (1905) waarin hij veel meer expressieve waarde hecht aan portamento dan aan vibrato. Dat is nu het tegenovergestelde… Vibrato word nu doorlopend gebruikt en portamento is helaas verdwenen uit het klankbeeld. Jammer, want hierdoor verliest de muziek retorische kracht.

Een ander belangrijk verschil is het gebruik van rubato. “Tempo rubato” betekent letterlijk “gestolen tijd”. Met rubato spelen, is dus een bepaalde vrijheid in het tempo -tijdsverloop- nemen. Zoals de natuurlijke cadans in onze gesproken zinnen. Altijd bewegend, nooit statisch, maar ook nooit losstaand van de structuur van de zin. Pas na 1950 is het gebruik van rubato beginnen afnemen en heeft het plaats gemaakt voor strikte vaste tempi.

Dit rubato spel was rechtstreeks de oorzaak van een andere manier van “samen-spelen”. Kennen wij vandaag hoofdzakelijk het verticaal -op de tel- samen musiceren werd er in de romantiek hoofdzakelijk horizontaal -in de maat- samen gespeeld. Muzikale lijnen bewegen daardoor losstaand van elkaar, maar tegelijk ook samen. Een veel rijkere manier van samenspelen maar ook wel veel spannender en uitdagend… Bijna een gesprek… »